കുഞ്ഞു കാലുകള്ക്ക് പാദുകം നല്കിയ പുല്ത്തകിടികള്..
മറവിയുടെ മൂടല് മഞ്ഞു നീക്കി പിന്നിലേക്ക് നടന്നിറങ്ങുമ്പോള്..
നനുത്ത പുല് വിരിച്ച ആ നാട്ടു വഴിയുടെ ഓര്മ്മകള് ഉണ്ട് ഇന്നും..
കാലം മഞ്ഞും മഴയും വീഴ്ത്തി ഓര്മ്മകളുടെ പിന്നാംപുരതെക്ക്
എടുതെരിയപെട്ട ഒരു പാവം കുട്ടികാലവും..
മഞ്ഞിന്റെ മറ നീക്കി ചങ്കില് കൈ ചേര്ത്ത് നടക്കുമ്പോള് കേള്ക്കാം
അധികം ദൂരെയോന്നുമല്ലാതെ..
പൂവിളിയും,പൂകുടയും കയ്യിലേന്തിയ
പൂവിളിയും,പൂകുടയും കയ്യിലേന്തിയ
ചന്തമുള്ള ഒരു കുട്ടിക്കാലത്തിന്റെ മര്മ്മരം..
കുഞ്ഞു കൂടുകാരിയുടെ പാവാട തുമ്പിലെ
കോന്തന് പുല്ലുകള് പറിച്ചെടുത്ത നിഷ്കളങ്കതയും ...
പകരം അവള് പറിച്ചു എടുത്ത തുംബപൂവിന്റെ പകുതി വാഗ്ദാനം ചെയ്ത
വിശുദ്ധ ബാല്യത്തിന്റെ നൈര്മല്യവും ..
ഒരു ചിതലരിച്ച പുസ്തകതാളില് നിറക്കൂട് തീര്ക്കുന്ന ഓര്മ്മകള് പോലെ ...
ഇന്ന് വരണ്ടുണങ്ങിയ നാട്ടിടവഴിയില് , പാവടതുംബുകള് തലോടാറില്ല..
പരസ്പരം പങ്കു വെയ്ക്കുവാന് തുമ്പ പൂക്കളില്ല ...
എന്തിനു ഒപ്പം കൈ പിടിച്ചു ഉര്ച്ചന്കുഴികള് നടന്നിറങ്ങാന്..
പഴയ നീയും , ഞാനും പോലും ശേഷിക്കുന്നില്ല ..
എല്ലാം സ്വപ്നങ്ങളോട് ചാഞ്ഞു കിടക്കുന്ന പഴയ ഓര്മ്മകള് മാത്രം..
നിറം മങ്ങി പ്രതിഭലനം തരാന് ആകാത്ത ഒരു പഴയ ഓട്ടുവിളക്ക് പോലെ...
പുസ്തകതാളിന്റെ ഇടയില് ആകാശം കാണികാതെ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച മയില്പീലികള് അന്യം നിന്ന് പോയിരിക്കുന്നു.മഷിത്തണ്ടും,കൊത്തം കല്ലും,കുട്ടീം കോലുമെല്ലാം ഇന്ന് ഗതികിട്ടാത്ത ആത്മാക്കളായി,പുതിയ തലമുറയെ അമ്പരപ്പോടെ നോക്കുകയാണ്.ഗ്രഹതുരമായ നല്ല ഓര്മ്മകളെല്ലാം ഇന്ന് അക്ഷരങ്ങള്ക്കിടയില് ഒളിച്ചു കിടക്കുകയാണ് ..........
ReplyDeleteNostalgic.....
ReplyDeleteഒരിക്കലും നഷ്ട്ടപ്പെടാന് ആഗ്രഹിക്കാതെ ഒന്നാണ് കുട്ടികാലം. ആ കാലം ഒരിക്കല്ക്കൂടി തിരിച്ചുകിട്ടാനായി ആഗ്രഹിക്കാത്തവര് ആരും കാണില്ല.
ReplyDeleteആ ചിത്രം ഒരായിരം ഓര്മ്മകളെ ഉണര്ത്തുന്നു ....മാറ്റമില്ലാതെ തുടരുന്നത് എന്താണ് ?
ReplyDelete